ΣΤΟΑ+ΒΟΥΡΒΑΧΗ

Μια στοά και ένας μικρός στενός δρόμος. Τέμνονται κάθετα, ενώνονται,διαφοροποιούνται. Μοιάζουν  με μικρές αρτηρίες που απλά «δανείζονται»  ζωή από την καρδιά, την πλατεία Γεωργίου. Αν όμως τους δώσεις λίγο περισσότερη σημασία, βλέπεις πως έχουν την δική τους ιστορία να διηγηθούν, πως υπάρχει ένα κομμάτι ζωής αποκλειστικά δικό τους. Μαγαζιά που έκλεισαν, καφετέριες που θα ανοίξουν, ένα προποτζίδικο καλά κρυμμένο μέσα τους. Χρόνιοι κάτοικοι που για αυτούς η στοά πλέον μετατρέπεται σε γειτονιά μέσα στο κέντρο της πόλης, απλοί περαστικοί που την διασχίζουν χωρίς να την δουν. Ανάμεσα στα πέπλα του χρόνου άλλοι την βλέπουν σαν γυναίκα που γερνάει και άλλοι σαν μια αιώνια ηλικιωμένη. Είναι τότε που την λυπάσαι λίγο, καθώς την παρακολουθείς να αγνοείται ακόμα και από αυτούς που αγκαλιάζει στο εσωτερικό της. Απ’ την πλευρά της, είναι έτοιμη να «φιλοξενήσει» τα όνειρα όλων και περισσότερων, αλλά από την άλλη μοιάζει να μην χωρά στα όνειρα κανενός. Παράπονα για τις ανήσυχες νύχτες της, αδιάφορες προτάσεις για την μορφή της. Πιο πολλά φυτά, καθαριότητα, να ανοίξουν πάλι τα μαγαζιά. Και κάπου ανάμεσα σε αυτά, κάποιοι που την αγαπούν όπως είναι, για αυτό που είναι. Για τις αναμνήσεις, για τις φευγαλέες εικόνες, για την ήρεμη δύναμη που κρύβει μέσα της. Όσο όμως και αν οι υπόλοιποι την αγνοούν, εκείνη είναι πάντα εκεί. Αθόρυβη. Σαν ετοιμοθάνατη, που μαρτυρά την ιστορία της μέσα από τις σκονισμένες ταμπέλες και τις σκουριασμένες επιγραφές της. Και ασφαλώς θα αντέξει περισσότερο από πολλά που γεννιούνται σήμερα.   

 ΜΙΑ ΣΤΟΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ2