Ο Ρίλκε μας είχε μιλήσει για τη χαρά που δοκίμαζε παρατηρώντας ένα κουτί που έκλεινε καλά.

Απόσπασμα από τα Cahiers του: Το καπάκι ενός υγιούς κουτιού που δεν είναι σκεβρωμένες οι άκρες του, ένα τέτοιο καπάκι δε θα πρέπει να επιθυμεί τίποτε άλλο από το να βρίσκεται πάνω στο κουτί του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ρίλκε αγάπησε τις κλειδαριές. Αλλά και ποιος δεν αγαπάει τα κλειδιά και τις κλειδαρότρυπες?

Οι γωνιές

Κάθε γωνιά σ’ ένα σπίτι, κάθε γωνιά σ’ ένα δωμάτιο, κάθε μικρός χώρος όπου μας αρέσει να κουρνιάζουμε, να αναδιπλωνόμαστε, για τη φαντασία είναι μία μοναξιά, δηλαδή το σπέρμα ενός δωματίου, το σπέρμα ενός σπιτιού.

Οι μαρτυρίες που μπορούμε να συγκεντρώσουμε διαβάζοντας είναι πολύ λίγες, γιατί αυτό το φυσικό μάζεμα στον εαυτό μας έχει ήδη το στίγμα μιας αρνητικότητας. Από πολλές πλευρές, η «βιωμένη» γωνία αρνείται τη ζωή, περιορίζει τη ζωή, κρύβει τη ζωή. Η γωνία είναι επομένως μία άρνηση του Σύμπαντος. Στη γωνία, δε μιλάμε για τον εαυτό μας. Όταν θυμόμαστε τις στιγμές της γωνιάς, θυμόμαστε μία σιωπή, μία μία σιωπή της σκέψης. Γιατί λοιπόν περιγράφουμε τη γεωμετρία μίας τόσο φτωχής μοναξιάς?

Κάθε απόσυρση της ψυχής έχει, πιστεύουμε, το σχήμα ενός καταφυγίου. Και η γωνία είναι ένα ταπεινό καταφύγιο. Που μας εξασφαλίζει μία πρώτη αξία του όντος: την ακινησία. Είναι η ασφαλής τοποθεσία, η κοντινή τοποθεσία της ακινησίας μου. Η γωνιά είναι ένα είδος κουτιού, που το μισό του είναι τοίχοι και το μισό πόρτα. Θα είναι ένα παράδειγμα για τη διαλεκτική του μέσα και του έξω.